زویا پیرزاد، نویسندهی ایرانی-ارمنی، یکی از چهرههای برجستهی ادبیات معاصر ایران است که با نثر روان و توصیفات دقیقش توانسته جایگاه ویژهای در میان مخاطبان ادبیات فارسی پیدا کند. آثار او اغلب روایتگر زندگی روزمرهی انسانها، بهویژه زنان، است و با لحنی ساده اما عمیق، جزئیات زندگی شخصیتهایش را به تصویر میکشد.
پیرزاد در سال ۱۳۳۱ در آبادان به دنیا آمد. شهر آبادان، با بافت فرهنگی متنوع و تأثیرپذیری از فرهنگ غربی به دلیل حضور شرکتهای نفتی، در آثار او بازتاب یافته است. او در آثارش، بهویژه در رمان معروف چراغها را من خاموش میکنم، به زندگی اقلیتهای ارمنی در ایران پرداخته و روابط انسانی را با دقتی مثالزدنی بررسی کرده است.
رمان چراغها را من خاموش میکنم یکی از مهمترین آثار پیرزاد است که توانست جوایز متعددی از جمله جایزهی کتاب سال را از آن خود کند. این رمان داستان زنی به نام کلاریس را روایت میکند که در زندگی روزمرهاش، میان مسئولیتهای خانوادگی و خواستههای شخصیاش در کشمکش است. پیرزاد در این اثر، دغدغههای زنان خانهدار را با ظرافتی خاص نشان داده و تصویری ملموس از دنیای آنها ارائه کرده است.
دیگر اثر مهم او، عادت میکنیم، روایتی است از زندگی زنی مستقل به نام آرزو، که برخلاف کلاریس، زندگی مدرنتری دارد اما همچنان با چالشهای اجتماعی و شخصی دستوپنجه نرم میکند. این رمان نیز مانند اثر قبلی، توانسته توجه بسیاری از خوانندگان را جلب کند.
نثر پیرزاد، ساده اما تأثیرگذار است. او بدون پیچیدگیهای زبانی، با استفاده از توصیفات دقیق و فضاسازی قوی، حالوهوای داستانهایش را میسازد. شخصیتهای او واقعی و باورپذیرند، گویی خواننده میتواند آنها را در اطراف خود ببیند.
زویا پیرزاد با آثارش توانسته در میان خوانندگان جایگاه ویژهای پیدا کند. او با نگاهی جزئینگر و انسانی، زندگی زنان و دغدغههایشان را به تصویر میکشد و همین ویژگی، آثار او را برای طیف گستردهای از مخاطبان جذاب کرده است.