چاپ کتاب

ابوالحسن خان، پدر بزرگ علوی به دلیل فعالیت های سیاسی خود مجبور به مهاجرت به فرانسه و سپس آلمان شد. در سال 1303 بزرگ به همراه پدر و برادران به آلمان رفت و چهار سال بعد به ایران بازگشت و شروع به تحصیل در شهرهای تهران و شیراز کرد. در همین سال ها بود که نویسندگی را نیز در کنار تدریس آغاز کرد و بعد از چند سال نویسندگی به شغل اصلی او تبدیل شد.

علوی در سال 1323 سردبیر مجله ای به نام پیام نو شد و با همکاری هدایت به کارهای ادبی پرداختند. او در این سال ها یک رمان و چندین داستان کوتاه نوشت. سپس به دلایل سیاسی به زندان افتاد و تا سال 1357 اجازه چاپ کتاب به او ندادند.

وی پس از پایان دوره زندان به آلمان مهاجرت کرد و تا سال 1358 به وطن بازنگشت. پس از بازگشت نیز زیاد دوام نیاورد و دوباره به آلمان رفت. در برلین به تدریس در دانشگاه پرداخت و بعد از بازنشستگی به کارهای پژوهشی مشغول شد و در سال 1375 در همان شهر درگذشت.

بزرگ علوی در سال های فعالیت خود کتاب های زیادی نوشت و به دلیل قلم خاصی که داشت به شهرت رسید. برترین اثر او کتاب چشمهایش بود که با توجه به زندگی نقاش معروف ایرانی، کمال الملک آن را نوشته بود.

درونمایه اکثر کتاب های علوی الهام گرفته از آرمان های سیاسی او است و قهرمان های داستان های او اغلب شبیه به خود او و به دور از وطن هستند.

از دیگر داستان ها و کتاب های مشهور وی می توان به میرزا، چمدان و سالاری ها اشاره کرد.