چاپ کتاب

ادبیات بومی ایران اگر به خوبی نوشته شود، آیینه تمام نمای فرهنگ و نوع زندگی مردم است و این اقلیم است که ابیات کشورهای مختلف را از یکدیگر متمایز می کند. مثلا ادبیات ایران مشابه ادبیات هند یا آمریکا نیست. البته آثار نویسندگان یک منطقه نیز مشابه هم نیستند. مثلا نوشته های دولت آبادی و چند تن دیگر همیشه روایتگر زندگی روستایی و عشایر بوده است اما آثار اسماعیل فصیح اغلب زندگی شهری را روایت می کنند.

علاوه بر داستان های بومی مانند گیله مرد، شوهر آهو خانم، سووشون، عزاداران بیل و... که از موفقیت بسیار بالایی برخوردار هستند و مخاطب زیادی را جلب کرده اند، اشعار بومی نیز وجود دارند که از محبوبیت بالایی برخوردار نیستند. زیرا گویش آن ها خاص یک منطقه است و مردم سایر مناطق قادر به فهم آن نیستند و از این رو از آن ها استقبال چندانی به عمل نمی آید. حتی در سال های دورتر نیز این مسئله وجود داشته است، برای مثال  باباطاهر که اشعار محلی می سرود تا اندازه سعدی و حافظ شناخته نشده بود. علاوه بر شعر، داستان ها و مثل های قومی نیز موجود هستند که با وجود داستان قوی از محبوبیت زیادی برخوردار نیستند.

امروزه با رشد صنعت بسیاری از زندگی های روستایی تغییر کرده و به زندگی شهری نزدیک شده است و نویسندگان نیز اغلب به نوشتن داستان هایی با فضای شهری می پردازند. البته نه تنها در ادبیات بلکه در کل بسیاری از رسومات و گویش ها در حال کم رنگ شدن و از بین رفتن هستند. اما ما باید با همکاری ملت و دولت میراث سرزمین خود را حفظ کنیم. برای مثال از نویسندگان محلی و آثار آن ها حمایت کنیم، برنامه هایی جهت ترویج رسوم و گویش های نقاط مختلف ایران تدارک ببینیم و اجازه ندهیم به دست فراموشی سپرده شوند.