مصطفی مستور، نویسنده، مترجم و پژوهشگر ایرانی است که متولد سال 1343 در اهواز می باشد. وی داستان نویسی را در سال 1369 و با انتشار دو چشمخانه خیس آغاز کرد. این داستان در مجله کیان همان سال چاپ شد.
مستور در سال 1367 در رشته عمران از دانشگاه شهید چمران اهواز در مقطع کارشناسی فارغ التحصیل شد و در رشته زبان و ادبیات فارسی به ادامه تحصیل پرداخت.
او پس از چاپ اولین داستان خود در مجله کیان، اولین مجموعه داستانی خود با عنوان عشق روی پیاده رو را در سال 1377 منتشر کرد. این مجموعه شامل دوازده داستان کوتاه بود.
آثار مصطفی مستور پر از اندیشه است. شخصیت های داستان های او همگی دارای اندیشه و فلسفه خاصی هستند. شخصیت پردازی ها چنان عمیق هستند که مخاطب آن ها را زنده می پندارد و فکر نمی کند که یک نویسنده متفکر پشت همه آن ها وجود دارد. او دائما در حال محک زدن و به بازی گرفتن شخصیت های داستان های خود است. این موضوع مخاطب را جذب می کند و او را به دنبال کشف شخصیت می کشاند.
در اکثر نوشته های مستور اندوه عمیقی وجود دارد که در انتهای داستان از پس این اندوه روزنه نور آشکار می شود. این اندوه به همان نگاه فلسفی و مذهبی نویسنده برمی گردد و می توان گفت که یکی از عوامل جذب مخاطب است.
از آثار برجسته مستور می توان به روی ماه خداوند را ببوس، من گنجشک نیستم، حکایت عشقی بی قاف بی شین بی نقطه و تهران در بعد از ظهر نام برد. آخرین اثر او با نام بهترین شکل ممکن در سال 1395 توسط نشر چشمه منتشر شد. این کتاب امل شش داستان کوتاه با نام های تهران، مشهد، بندر انزلی، شیراز، اصفهان و اهواز است.