ماهرخ

ماهرخ

کتاب ماهرخ نوشته فهیم عسکری سده در قطع رقعی در 377 صفحه  توسط نشر زرین اندیشمند روانه بازار دیجیتال شد. برای سفارش این کتاب میتوانید از طریق اینستاگرام و دیجی‌کالا اقدام نمایید.

نویسنده

فهیم عسکری سده متولد ۲۸ بهمن ۶۹ در اصفهان وی از کودکی علاقه فراوانی به نوشتن داشت. در کنارش نوشتن به عشق خاصی به تصویرگری، طراحی و  نقاشی نیز داشت. به گفته عسکری این علایق  باعث خلاقیت، تجسم و در نهایت  کششی برای نگارش داستان های کوتاهی شد.

وی از شانزده سالگی‌  به دلیل طبع شاعری  و علاقه­ی وافری که به ادبیات داشت  به عضویت انجمن ادبی در آمد و پا به جهان کم نظیر ادبیات گذاشت و پس از آن اولین رمانش را به نگارش دراورد . پس از اتمام دوره دبیرستان به نقاشی و حرفه مهمانداری هواپیما  مشغول شد و  همزمان با ورود به دانشگاه، نوشتن رمان دوم، ماهرخ،  را شروع  کرد. وی پس از فارغ‌التحصیل شدن در رشته زبان و ادبیات  انگلیسی و شروع حرفه تدریس دید بازتری نسبت به نوشتن پیدا کرده و  این امر بر روی نگارش رمان دومش تاثیر بسزایی داشت. نگارش این کتاب چند سال پس از جند سال به پایان رسید و درسال1400 توسط نشر زرین اندیشمند منتشر شد.

عسکری سده اعلام کرد : بعد چاپ کتاب ماهرخ شروع به ترجمه کتابی از جک لندن کرده­ام و امیدوارم بعد از اتمام تحصیلاتم  و کسب مهارت­های بیشتر در زمینه نویسندگی، کتاب­های دیگری  را به رشته تحریر در بیاورم .

بخشی از کتاب

صدای فریاد عطیه سکوت خانه را شکست.

اسد که در زیرزمین مشغول چیدن کتاب‌ها بود سراسیمه از پله‌ها بالا آمد. وقتی به اتاق نشیمن رسید، همه را گریان و نگران بالای سر ماهرخ دید. همسرش عطیه گریه و زاری می‌کرد. ناهید کنار ماهرخ نشسته بود و او را صدا می‌زد. ننه زهرا هم دل‌آشوب به ماهرخ چشم دوخته بود. ناگهان فیض و همسرش از راه رسیدند. عطیه بالشتی زیر سر ماهرخ گذاشت و گفت: «امروز صبح سردرد داشت اما اون‌قدر شدید نبود که بخواد بیهوش بشه.»

فیض با عجله از پله‌ها پایین رفت تا هرچه زودتر ماشین همسایه را قرض بگیرد و ماهرخ را به بیمارستان برساند. او را با همان پیراهنی که تنش بود سوار ماشین کردند و سراسیمه به بیمارستان رساندند. مادر و خواهرش ناهید همراهش بودند. عطیه و ناهیدْ ماهرخ را روی تخت خواباندند. پرستارها بالای سرش جمع شدند. یکی از پرستارها از عطیه پرس‌وجو کرد. او هم با گریه جواب داد: «صبح که از خواب بلند شد سرگیجه داشت اما چیز مهمی نبود. آخه گاهی این‌طوری می‌شه. گفتم شاید از درس و مشق زیاده... والا نمی‌دونم.»